นิยาย

กองไฟกองใหญ่ที่เคยส่องแสงสว่างโพลง มาบัดนี้เหลือเพียงถ่านแดงๆ ที่มีแต่กองขี้เถ้าปกคลุมอยู่หนาเตอะ หลังจากชายหนุ่มนำกิ่งไม้แห้งกิ่งเล็กๆคุ้ยเขี่ยกองขี้เถ้านั้น ก่อนที่จะนำเศษกิ่งไม้มากองสุม เพียงไม่นานหลังจากใช้ลมเป่าไม่กี่ครั้ง เปลวไฟก็ลุกพรึบขึ้นมาทันที

การเดินทางของคนทั้งแปดเริ่มผ่อนฝีเท้าลง เพราะพรานเบพาเดินตัดขึ้นเชิงเขาแห่งหนึ่ง ซึ่งมีความสูงชันเป็นลำดับ บริเวณรอบด้านเริ่มเป็นป่าโปร่งสลับกับป่าทึบ และเมื่อเดินตัดสู่เชิงเขาขึ้นเรื่อยๆ สภาพพื้นที่ก็ดูเปลี่ยนไป พื้นดินที่เคยเหยียบย่ำไว้เมื่อตอนเดินอยู่ก้นหุบเบื้องล่าง

ไอแดดร้อนระอุ เต้นพลิ้วไหวไปมาบนด่านทางดินลูกรังรางๆ ทั้งสองข้างทางเต็มไปด้วยเถาหนามของหวายป่า และพุ่มเล็บเหยี่ยว ที่พันเกาะเกี่ยวกันเป็นกำแพงหนาทึบ ซึ่งครั้งหนึ่งเส้นทางนี้เคยเป็นทางด่านของช้างป่ามาก่อน แต่ก็คงเป็นรอยที่พวกมันยกโขลงกันมาหากินในป่าแถบนี้เมื่อหลายเดือนมาแล้ว

เสียงสวดพึมพำจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเป็นภาษาอะไร เพราะไม่คุ้นหูและฟังไม่ออก นอกจากชายชราผู้นั้นแล้ว ระหว่างโคนต้นไม้ใหญ่ไม่ห่างกันยังมีร่างของบุคคลที่แต่งกายในลักษณะเดียวกัน นั่งกระจัดกระจายอีกหลายคนตามบริเวณโคนต้นไม้ใหญ่เหล่านั้น

วู้...ได้อะไรกันมาบ้าง พรานแปะป้องปากกู่ถาม เมื่อแลเห็นคนทั้งสามเดินลอดซุ้มไม้เบื้องหน้าอยู่ไม่ไกลมากนักแทนคำตอบพรานเบก็ชูพวงไก่ป่า ที่ตัวเองสะพายไหล่โชว์ให้ดู

หลังจากอาหารมื้อเย็นที่กินกันอย่างรีบเร่ง เพราะบรรยากาศเริ่มขมุกขมัวลงทุกขณะ รวมถึงบุคคลทั้งสองคือ พรานเบและสิงห์ จำเป็นที่จะต้องออกเดินทางไปยังตำแหน่งห้างที่พรานเบขัดไว้เมื่อหลายอาทิตย์ก่อน

แสงจันทร์แรมสิบค่ำ ส่องสว่างเรืองๆจับตามเรือนยอดไม้สูงจนเป็นมันขลับ แข่งกับแสงกระพริบวูบวาบ หลายสิบดวงของหมู่หิ่งห้อย ที่บินวกวนไปมาอยู่ริมห้วยและบริเวณชายป่า ซึ่งตอนนี้มองอะไรไม่เห็นแล้วนอกจากเงาตะคุ่มๆ มีเพียงเสียงน้ำไหลในลำห้วยที่แว่วปะปนมากับเสียงกบเขียดและแมลงไพร ที่พากันส่งเสียงเซ็งแซ่อยู่รอบทิศ ภายใต้แสงจันทร์ที่ทอแสงนวลตา บริเวณใต้ซุ้มไม้และเพิงหินตำแหน่งนี้เอง ที่เป็นที่พักชั่วคราวของพรานป่าผู้โดดเดี่ยว

แสงแดดในยามบ่าย ส่องลอดผ่านช่องใบไม้ที่หนาทึบ เกิดเป็นลำแสงขนาดต่างๆ ตามความกว้างของช่องใบไม้เหล่านั้น ครั้นเมื่อลมพัดยอดไม้ไหวเอน จึงก่อให้เกิดแสงที่ส่องลงมาบนพื้น เต้นไหวระยิบระยับดูสวยงาม

ยิ่งดึกสงัดลงมากขึ้นเท่าไหร่ อากาศรอบกายก็ดูจะเลวร้ายมากขึ้นเท่านั้น จากที่ว่านอนพักกันบนพื้นบริเวณแค้มป์ ขนาดว่ามีกองไฟก่อแก้หนาว ก็ยังหนาวเสียจนคางสั่น แต่นี่มานั่งหัวเด่กันบนยอดไม้ แถมยังมีลมพัดซ้ำมาอีก ถึงจะพัดไม่แรงนัก แค่เอื่อยๆ แต่ความเย็นยะเยือกนี่สิ มันช่างทรมานสังขารอย่าบอกใคร ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว ที่ชายหนุ่มปรับเปลี่ยนท่านั่งเพราะความเมื่อยขบจนแทบจะเป็นตะคริว

เสียงน้ำไหลดัง จ๊อกแจ๊ก ตามเหลี่ยมและซอกหิน กบเขียดตามดงบอนพากันส่งเสียงงึมงำ นานๆครั้ง ก็มีเสียงฮุบบนผิวน้ำดัง จ๋อม ของหมู่ปลาน้อยใหญ่ที่ขึ้นมาฮุบแมลงที่ตกบนผิวน้ำ เหมือนมีคนแกล้งเอาก้อนหินก้อนเล็กๆโยนลงน้ำ