นิยาย

พลับพลึง!ชายหนุ่มอุทานลั่น เด็กผู้หญิงคนนั้น คือคุณนี่เอง โธ่..! ชายหนุ่มร้องบอกออกมาอย่างอาลัย ระคนสงสารจนบอกกับตัวเองไม่ถูก ครอบครัว และคนที่คุณรัก ต้องมีอันเป็นไป เพราะการกระทำของมนุษย์อย่างผมชายหนุ่มกล่าวออกมา ด้วยความรู้สึกสำนึกผิด แต่ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพูดขึ้นมาอีก เสียงหวานใสของใครคนหนึ่งก็แว่วขึ้นมาทางเบื้องหลัง

หลังจากอาหารมื้อเย็นที่กินกันอย่างรีบเร่ง เพราะบรรยากาศเริ่มขมุกขมัวลงทุกขณะ รวมถึงบุคคลทั้งสองคือ พรานเบและสิงห์ จำเป็นที่จะต้องออกเดินทางไปยังตำแหน่งห้างที่พรานเบขัดไว้เมื่อหลายอาทิตย์ก่อน

ช่วงที่รอเวลาให้ข้าวในหม้อสนามสุก พรานเบก็ร้องบอกให้เคิ้งและพุ่ม นำกระบอกไปเติมน้ำให้เต็ม รวมถึงพรานคนอื่นๆ ก็เช่นกัน โดยไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปอย่างเปล่าประโยชน์ สายน้ำที่ตกลงมาใสแจ๋วราวกับน้ำก๊อก ถึงปริมาณจะไม่มากมายเหมือนในลำห้วยเบื้องล่าง

เฮ้ย!!! สิงห์อุทานดังลั่น หลังจากเท้าของเขาถูกพื้น จริงๆแล้วจะว่าพื้นก็ไม่ถูกนัก เพราะมันเย็นยะเยือกราวกับถูกน้ำ ใช่แล้วน้ำ น้ำในลำห้วยนั้นเอง

แสงจันทร์แรมสิบค่ำ ส่องสว่างเรืองๆจับตามเรือนยอดไม้สูงจนเป็นมันขลับ แข่งกับแสงกระพริบวูบวาบ หลายสิบดวงของหมู่หิ่งห้อย ที่บินวกวนไปมาอยู่ริมห้วยและบริเวณชายป่า ซึ่งตอนนี้มองอะไรไม่เห็นแล้วนอกจากเงาตะคุ่มๆ มีเพียงเสียงน้ำไหลในลำห้วยที่แว่วปะปนมากับเสียงกบเขียดและแมลงไพร ที่พากันส่งเสียงเซ็งแซ่อยู่รอบทิศ ภายใต้แสงจันทร์ที่ทอแสงนวลตา บริเวณใต้ซุ้มไม้และเพิงหินตำแหน่งนี้เอง ที่เป็นที่พักชั่วคราวของพรานป่าผู้โดดเดี่ยว

ข้าวในหม้อสนามถูกยกมาวางลงกับพื้น ใกล้ๆกองไฟที่ถูกพรากออกมาจากกอง เพราะข้าวสารภายในสุกหมดแล้ว เพียงเพื่อรอเวลาให้มันระอุ ส่วนกบที่สิงห์เอาไปต้มในกระบอกไม้ไผ่ ซึ่งตอนนี้เย็นลงมากแล้วพอที่จะฉีกออกเป็นชิ้นๆได้ โดยไม่ร้อนมือมากนัก สิงห์ก็ค่อยๆฉีกรูด เอาแต่เนื้อและหนัง ส่วนกระดูกโยนให้หมาสองตัวที่นอนกระดิกหางอยู่ใกล้ๆ ไม่นานก็ได้เนื้อกบต้มสุกจานใหญ่

ยิ่งดึกสงัดลงมากขึ้นเท่าไหร่ อากาศรอบกายก็ดูจะเลวร้ายมากขึ้นเท่านั้น จากที่ว่านอนพักกันบนพื้นบริเวณแค้มป์ ขนาดว่ามีกองไฟก่อแก้หนาว ก็ยังหนาวเสียจนคางสั่น แต่นี่มานั่งหัวเด่กันบนยอดไม้ แถมยังมีลมพัดซ้ำมาอีก ถึงจะพัดไม่แรงนัก แค่เอื่อยๆ แต่ความเย็นยะเยือกนี่สิ มันช่างทรมานสังขารอย่าบอกใคร ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว ที่ชายหนุ่มปรับเปลี่ยนท่านั่งเพราะความเมื่อยขบจนแทบจะเป็นตะคริว

แสงแดดในยามบ่าย ส่องลอดผ่านช่องใบไม้ที่หนาทึบ เกิดเป็นลำแสงขนาดต่างๆ ตามความกว้างของช่องใบไม้เหล่านั้น ครั้นเมื่อลมพัดยอดไม้ไหวเอน จึงก่อให้เกิดแสงที่ส่องลงมาบนพื้น เต้นไหวระยิบระยับดูสวยงาม

หญิงสาวแต่งกายในชุดไทย มีผ้าสไบคาดเฉียงสีเขียวอ่อนบางๆ ปกปิดสองปทุมถัน ที่ต้อนนี้สั่นกระเพื่อมท้าทายลมหนาว ผมของหล่อนดำยาวมาถึงเอวที่คอดกิ่วรับกับสะโพก ซึ่งตอนนี้มีเพียงผ้าซิ่นคาดเอวอยู่แค่ผืนเดียว หล่อนนั่งแกว่งขาตรงคาคบไม้อย่างสบายอารมณ์

เสียงฝีเท้าทั้งแปดคู่ เดินย่ำมาตามด่านทางเกวียนเก่าๆ โดยมีคนทั้งแปดคนเดินเรียงแถวอยู่ห่างกันไม่มากนัก ซึ่งมีพรานเบเป็นคนนำทาง ต่อจากพรานเบคือพรานพร พรานแปะ เหน๋อ และสองหนุ่มกะเหรี่ยงดง พุ่มกับเคิ้ง เดินคุยกันอยู่สองคน ส่วนสิงห์และพรานโส่ย เดินอยู่หลังขบวน