Sheikh หลงใหลในภาพของหาดทรายสวยงงาม แต่เมื่อพวกเขามาถึง มันกลับไม่ใช่อย่างที่เห็น “ลูกๆ ของผมต้องการเล่นบนชายหาดและว่ายน้ำ แต่ชายหาดนั้นเป็นสีดำและดูเหมือนไม่ปลอดภัยที่จะเดินบนผืนทรายนั้น” Sheikh กล่าว
น้ำมันเชื้อเพลิงที่ไหม้เกรียมและเศษซากที่ถูกไฟไหม้นั้นมาจากซากของเรือคอนเทนเนอร์ และมันเต็มไปหมดในพื้นที่นั้น เม็ดพลาสติกขนาดเล็กนั้นเรียกว่า nurdles
หายนะดังกล่าวก่อให้เกิดความพยายามในการทำความสะอาดอย่างกว้างขวาง สำนักงานคุ้มครองสิ่งแวดล้อมทางทะเล (Mepa) อ้างว่าได้จัดคนในท้องถิ่นประมาณ 50,000 คนเพื่อรวบรวมเศษซาก ทั่วทั้งเกาะ Mepa กล่าวว่าพวกเขาเก็บขยะได้ประมาณ 60,000 ถุงจนถึงตอนนี้
ที่สารัคกูวา อาสาสมัครทำความสะอาดส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง พวกเขาเอา nurdles ออกโดยใช้ตะแกรงหมุนเหมือนที่กรองเม็ดพลาสติกจากทราย วิธีอื่นๆ ได้แก่ การกรองด้วยมือและการหยิบออกมา เฉพาะที่หาดสารัคกูวาเพียงแห่งเดียว ชาวบ้านเก็บเศษขยะโดยเฉลี่ย 80-100 กิโลกรัมทุกวัน ซึ่งพวกเขาแลกเปลี่ยนมันเป็นเงิน 3,000 รูปี (11 ปอนด์) ต่อวันจากรัฐบาล
“พวกเขาทำความสะอาดจากพลาสติก nurdles เสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ตอนนี้ยังมี nurdles ถูกฝังอยู่ใต้ทราย ลึกประมาณ 2 เมตรในบางสถานที่ พลาสติกที่ไหม้เกรียมส่วนใหญ่เป็นอนุภาคเล็กๆ ที่ไม่สามารถขจัดออกด้วยตะแกรงได้”
บริษัทในศรีลังกาได้พัฒนาเครื่องจักรใหม่ที่สามารถขจัดเม็ดเล็ก แต่ Mepa ได้ปฏิเสธมันเนื่องจากต้นทุนของมัน Withanage กล่าว แม้ว่าเขาจะอ้างว่ารัฐบาลศรีลังกาสามารถพยายามชดใช้ค่าใช้จ่ายจากบริษัทเดินเรือ จนถึงตอนนี้ ศรีลังกาได้ยื่นคำร้องชั่วคราวสองครั้งแล้ว
มีความโกรธเกิดขึ้นเกี่ยวกับความรับผิดชอบของบริษัทในเรื่องการรั่วไหล “พลาสติกเหล่านี้ถูกเก็บไว้ในถุงพลาสติกโพลีเอทิลีนแทนภาชนะแข็ง ซึ่งทำให้ง่ายต่อการหลุดออกมา” Withanage กล่าว
แต่ Shmuel Yoskovitz หัวหน้าผู้บริหารของ X-Press Feeders กล่าวว่าบริษัทของเขาไม่ต้องเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ “มันเป็นความรับผิดชอบของผู้ขนส่งในการจัดตู้คอนเทนเนอร์ และคอนเทนเนอร์หลายพันตู้ถูกบรรจุตามมาตรฐานสากลเหล่านี้ทุกวันตามที่กำหนดโดยองค์การการเดินเรือระหว่างประเทศ หน่วยงานของสหประชาชาติ บริษัทของเราบรรทุกกล่องบนเรือของเรา เราไม่ใช่ผู้จัดส่งและไม่ได้ใช้งานตู้พวกนั้น ดังนั้นเราจึงไม่ได้ควบคุมบรรจุภัณฑ์ในการขนส่ง”
“นอกจากนี้ เรายังพึ่งพาการประกาศสินค้าของผู้ขนส่งที่แม่นยำเพื่อให้มองเห็นสิ่งของในตู้คอนเทนเนอร์ได้อย่างชัดเจน” เขากล่าว “ภาชนะทั้งหมดถูกปิดผนึกและตามกฎหมายเราไม่สามารถเปิดหรือตรวจสอบได้ ในฐานะบริษัท เราสนับสนุนกฎระเบียบระหว่างประเทศที่เข้มงวดยิ่งขึ้นในการขนส่งพลาสติก”
เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน ทีมจาก Mepa พบกระสอบพลาสติกโพลีเอทิลีนขนาดใหญ่ฝังอยู่ใต้ทรายหนึ่งเมตร ศรีลังกาต้องการให้พลาสติก nurdles เป็นของเสียที่เป็นพิษ และได้ยื่นข้อเสนอเพื่อควบคุมการขนส่งเม็ดพลาสติกทางทะเลไปยัง IMO ซึ่งจะมีการอภิปรายกันในปีนี้
แต่นั่นจะไม่ช่วยสถานการณ์ปัจจุบันของศรีลังกาดีขึ้น ในปี 2019 ก่อนเกิดการระบาดใหญ่ การท่องเที่ยวคิดเป็น 12.6% ของ GDP ของศรีลังกา และเป็นแหล่งแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศที่ใหญ่เป็นอันดับสามโดยประมาณ
สำหรับ Naleen Chathuranga พ่อครัวขนมที่โรงแรมระดับ 3 ดาวของโกลดี แซนด์ส ซึ่งอยู่ห่างจากซารักคูวาไปทางเหนือ 10 ไมล์ บนหาดทรายกว้างใหญ่ที่รายล้อมด้วยต้นมะพร้าวและมองออกไปเห็นมหาสมุทรสีฟ้า ความเสียหายนั้นหนักมาก “ตอนนี้พลาสติกนั้นมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง” Chathuranga กล่าว ขณะจุ่มนิ้วเท้าลงไปในทรายที่เปียกชื้นเพื่อค้นหาเม็ดเล็กๆ หลายสิบเม็ด ใกล้ๆ กันนั้น เมื่อเด็กวัยรุ่นสองคนว่ายน้ำ คลื่นทุกลูกก็ทิ้งพลาสติกไว้ตามชายฝั่ง
อย่างไรก็ตาม สำหรับชุมชนชาวประมงนั้น มีความเกรงกลัวต่อผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นได้เป็นเวลานาน Veerapalli Shiva ชาวประมงวัย 51 ปีที่มีพื้นเพมาจากโคชชิกาเดในโคลัมโบกล่าวว่า “การทำประมงเป็นสิ่งที่ลำบากมากในช่วงเวลานี้” Shiva ออกทะเลทุกวันกับชาวประมงอีก 17 คนที่ทำงานให้กับเจ้าของเรือของตน วันนี้เขาหาเงินได้เพียง 250 รูปี ซึ่งก็เพียงพอแล้วสำหรับภรรยาและลูกวัยเรียนสามคน
“เราจับปลาที่นี่ตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน และไม่มีวันทำกำไรได้” เขากล่าว “ตอนนี้เราพบแต่ปลาตัวเล็กเท่านั้น ปลาขนาดใหญ่ที่ราคาดีกว่าในตลาดหายไป สิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน”
Withanage กล่าวว่าชาวประมงส่วนใหญ่ตกงานเป็นเวลาหลายเดือนหลังจากเหตุการณ์รั่วไหล และรัฐบาลได้รับความช่วยเหลือเพียงเล็กน้อย Shiva ได้รับเงินชดเชยเพียง 15,000 รูปีเท่านั้น บางคนได้รับเพียง 5,000
ในเวลาเดียวกันพลาสติก nurdles ยังคงมาเรื่อยๆ ซ้อนอยู่บนดาดฟ้าของเรือประมง “บางครั้งเท้าของเราถูกฝังอยู่ในเม็ดเล็กๆ” Shiva กล่าว “เราไม่มีทางเลือก เราสัมผัสพวกมันทุกวัน มันได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของเราแล้ว”
