ผู้แสวงหาเสรีภาพจำนวนมากที่หลบหนีการเป็นทาสในสหรัฐอเมริกา พบเส้นทางสู่อิสรภาพอย่างยากลำบากผ่านระบบเส้นทางลับ เซฟเฮ้าส์ และสถานีทางลับของสิ่งที่เรียกว่ารถไฟใต้ดิน เครือข่ายหลบหนีนี้ ดำเนินการตั้งแต่ประมาณปี 1830 จนถึงสงครามกลางเมืองในปี 1861 และเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่โหดร้ายในสหรัฐอเมริกาเมื่อคนผิวขาวในรัฐทางใต้มักลักพาตัว ทรมาน และกดขี่ชาวแอฟริกันอเมริกันและลูกหลานที่เกิดในอเมริกาเป็นประจำ
อย่างไรก็ตาม! การค้นพบทางโบราณคดีเมื่อเร็วๆ นี้ และการวิเคราะห์เอกสารสำคัญทางประวัติศาสตร์ครั้งใหม่ ทำให้กระจ่างเกี่ยวกับบุคคลที่ปฏิบัติตามเส้นทางลับ
เส้นทางต่างๆ ของรถไฟใต้ดินมักใช้เส้นทางน้ำธรรมชาติ ตลอดจนถนนและเส้นทางที่มนุษย์สร้างขึ้น และนำทางจากภาคใต้ไปยังรัฐทางตอนเหนือและตะวันตก ที่ซึ่งการเป็นทาสเป็นสิ่งผิดกฎหมาย ผู้แสวงหาเสรีภาพยังใช้เส้นทางเหล่านี้เพื่อหลบหนีไปยังแคนาดา เม็กซิโก ฟลอริดา หมู่เกาะแคริบเบียน และยุโรป ตามรายงานของ National Park Service (NPS)
สถานหลบภัยของรถไฟใต้ดินบางแห่งที่เป็นที่รู้จักในปัจจุบัน ได้รับการยอมรับว่าเป็นสถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์ เช่น Jackson Homestead ในนิวตัน รัฐแมสซาชูเซตส์ และโบสถ์ Bethel AME ในเมือง Greenwich Township รัฐนิวเจอร์ซีย์ ตามรายงานของ NPS
นักวิจัยในเท็กซัสหันไปใช้การทำแผนที่ระบบข้อมูลทางภูมิศาสตร์ (GIS) เพื่อจับคู่ข้อมูลจากแผนที่ประวัติศาสตร์ กับภูมิประเทศที่ทันสมัย และค้นหาสถานที่จอดเรือลับที่จะพาทาสหลบหนีเข้าไปในเม็กซิโก
ตัวแทนช่อง Science Channel บอกกับ WordsSideKick.com พื้นที่ค้นหารวมถึงเส้นทางแม่น้ำที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากตลอดหลายศตวรรษที่ผ่านมา ดังนั้น GIS จึงมีความจำเป็นในการค้นหาจุดลับ (ภาพด้านล่าง เป็นแผนที่ของสหรัฐฯ ที่แสดงเส้นทางที่ผู้แสวงหาเสรีภาพเพื่อหลบหนีจากความเป็นทาส)
การตรวจจับและกำหนดระยะ หรือ lidar ในรัฐแคนซัสและออนแทรีโอ ลิดาร์ได้ค้นพบ “ซากโครงสร้างที่หลงเหลือจากยุค 1800 ในอดีตที่เคยเชื่อมต่อกับเส้นทางของกลุ่มรถไฟใต้ดินในเมืองต่างๆ ที่ไม่มีอยู่แล้ว”
และในเซาท์แคโรไลนา นักวิทยาศาสตร์ได้หันมาใช้สนามแม่เหล็ก ซึ่งเป็นเทคนิคที่วัดการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ ในสนามแม่เหล็กโลก เพื่อระบุโลหะบางชนิด เพื่อค้นหาเรือสมาพันธรัฐทางใต้ที่จม ซึ่งถูกยึดโดย Robert Smalls ผู้ทาสที่มีชื่อเสียง Smalls ปลดปล่อยตัวเองและครอบครัวจากการเป็นทาสในปี 1862 เมื่อเขาได้รับคำสั่งจาก CSS Planter โดยแล่นเรือจากน่านน้ำของสมาพันธรัฐฝ่ายเหนือเข้าสู่การปิดล้อมของฝ่ายใต้ตามรายงานของกรมวัฒนธรรมแห่งไอโอวา
บันทึกที่ได้รับการฟื้นฟู
ความสนใจครั้งใหม่ต่อบันทึกเก่าก็มีส่วนในการสร้างสถานที่และผู้คนในกลุ่มรถไฟใต้ดินขึ้นใหม่ แม้ว่าจะมีเอกสารมากมายในสมัยที่เครือข่ายมีการใช้งาน แต่ชุมชนนักวิชาการส่วนใหญ่มองข้ามไป ภายใต้สมมติฐานว่าจะไม่มีใครเก็บบันทึกเกี่ยวกับการดำเนินการที่เป็นความลับและมีความเสี่ยงเช่นนี้ นักประวัติศาสตร์ Anthony Cohen ประธานของ มูลนิธิ Menare Foundation องค์กรไม่แสวงหาผลกำไรที่อุทิศตนเพื่อรักษาประวัติศาสตร์องค์กรรถไฟใต้ดิน
“เรื่องเล่าของทาส อัตชีวประวัติ รายงานในหนังสือพิมพ์ บันทึกของศาล ผู้คนถูกจับในการกระทำและถูกดำเนินคดี บันทึกเหล่านั้นยังคงบอกเล่าเรื่องราวได้” Cohen กล่าว การเพิ่มขึ้นของอินเทอร์เน็ตและการริเริ่มโดยพิพิธภัณฑ์และหอจดหมายเหตุเพื่อแปลงบันทึกเป็นดิจิทัลและทำให้พร้อมใช้งานแบบดิจิทัลได้ขยายการเข้าถึงรายละเอียดจากองค์กรรถไฟใต้ดิน เขากล่าวเสริม
Cohen กล่าวว่า “เนื่องจากบันทึกเหล่านี้ได้รับการเผยแพร่ในวงกว้างและเข้าใจอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น จึงมีข้อมูลอื่นตามมา” “เรามีภาพที่ชัดเจนว่าองค์กรรถไฟใต้ดินดำเนินการอย่างไร ถ้าไม่ใช่ทุกที่ที่ดำเนินการ และเรากำลังค้นพบเพิ่มเติมอย่างต่อเนื่อง”
