ทีมนักวิจัยนานาชาติสรุปผลการศึกษาใหม่ ที่ตีพิมพ์ในวารสาร Nature Geoscience ว่าขอบเขตระหว่างชั้นเปลือกโลกบนและล่างของโลก ที่เรียกว่าโซนทรานซิชัน (transition zone) ซึ่งอยู่ลึกลงไปใต้ผิวโลกหลายร้อยไมล์ มันเป็นที่ที่กักเก็บน้ำและคาร์บอนไดออกไซด์เอาไว้มากกว่าที่คิดไว้
โซนทรานซิชัน (TZ) เป็นชื่อที่ใช้กำหนดให้กับเลเยอร์ขอบเขตที่แยกเสื้อคลุมบนของโลกและเสื้อคลุมล่าง ตั้งอยู่ที่ความลึก 410-660 กิโลเมตร
ความดันมหาศาลที่สูงถึง 23,000 บาร์ใน TZ ทำให้เกิดแร่โอลิวีนสีเขียวมะกอก ซึ่งคิดเป็น 70% ของเสื้อคลุมชั้นบนของโลกและเรียกอีกอย่างว่าเพอริดอท ที่ขอบด้านบนของโซนทรานซิชัน ที่ระดับความลึกประมาณ 410 กิโลเมตร จะถูกแปลงเป็นชิ้นสเลย์ไลต์ที่มีความหนาแน่นมากขึ้น จากนั้นที่ระยะทาง 520 กิโลเมตร จะแปรสภาพเป็นริงวูดไทต์ที่มีความหนาแน่นมากขึ้น
ศาสตราจารย์แฟรงก์ เบรนเกอร์ อธิบายว่า “การเปลี่ยนแปลงของแร่ธาตุเหล่านี้ ขัดขวางการเคลื่อนที่ของหินในเสื้อคลุมอย่างมาก ชั้นที่เพิ่มขึ้นของหินร้อนจากเสื้อคลุมลึก บางครั้งก็หยุดลงใต้โซนทรานซิชันโดยตรง การเคลื่อนที่ของมวลในทิศทางตรงกันข้ามก็หยุดนิ่งเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม จนถึงขณะนี้ยังไม่ทราบว่า ผลกระทบระยะยาวของวัตถุในโซนทรานซิชันส่งผลเช่นไรต่อองค์ประกอบทางธรณีเคมี และปริมาณน้ำจะมากขึ้นหรือไม่? .. เบรนเกอร์อธิบายว่า แผ่นพื้นย่อยยังนำตะกอนใต้ทะเลลึกเข้าไปในส่วนภายในของโลก ตะกอนเหล่านี้สามารถกักเก็บน้ำและคาร์บอนไดออกไซด์ในปริมาณมาก
ปริมาณน้ำที่สูงของโซนทรานซิชัน มีผลกระทบอย่างมากต่อสถานการณ์แบบไดนามิกภายในโลก สิ่งนี้นำไปสู่การมองผิวโลกได้ ตัวอย่างเช่น ในจุดร้อน (Mantle plume) ที่ร้อนจากด้านล่างซึ่งติดอยู่ในโซนทรานซิชัน
ที่นั่นเกิดจากโซนทรานซิชันที่มีน้ำร้อน ซึ่งจะนำไปสู่การก่อตัวของจุดร้อนขนาดเล็กกว่า ซึ่งจะดูดซับน้ำที่เก็บไว้ในโซนทรานซิชัน หากจุดร้อนขนาดเล็กกว่าเหล่านี้เคลื่อนตัวขึ้นไปอีกและทะลุผ่านขอบไปยังเสื้อคลุมด้านบน มันจะทำให้เกิดสิ่งต่อไปนี้
น้ำที่บรรจุอยู่ในจุดร้อนจะถูกปลดปล่อยออกมา ซึ่งจะทำให้จุดหลอมเหลวของวัสดุเกิดใหม่ลดลง ดังนั้นมันจึงละลายทันที มันจะส่งผลให้มวลหินในส่วนนี้ของโลกและเสื้อคลุมจะไม่แข็งอีกต่อไป ซึ่งจะทำให้การเคลื่อนไหวของมวลมีพลวัตมากขึ้น สุดท้ายโซนทรานซิชันซึ่งทำหน้าที่เป็นอุปสรรคต่อการเปลี่ยนแปลงที่นั่น ทันใดนั้นก็กลายเป็นตัวขับเคลื่อนของการหมุนเวียนวัตถุทั่วโลก
