สิงโตซาโว ต่างจากสิงโตทั่วไป
สิงโตซาโว (Tsavo lion) อาศัยอยู่รอบๆ แม่น้ำซาโว บริเวณอุทยานแห่งชาติซาโว ประเทศเคนยา โดยเพศผู้ของสิงโตชนิดนี้มีความแตกต่างจากสิงโตชนิดอื่นๆ คือ มันจะมีส่วนร่วมในการล่าเหยื่อด้วย และตัวผู้ก็ไม่มีแผงคอ หรือหากมีก็จะสั้นๆ
โดยขนบริเวณคอนี้จะมีสีและความหนาแตกต่างกันไปตามแต่ละตัว สันนิษฐานว่าเกิดจากความขาดแคลนอาหารในพื้นที่ เพราะภูมิประเทศส่วนใหญ่ในแถบนี้แห้งแล้ง และมีพืชที่มีหนามแหลมขึ้นอยู่ แผงคอจึงเป็นอุปสรรค
สิงโตชนิดนี้ขึ้นชื่อว่ามีความดุร้าย เนื่องจากมีประวัติการจู่โจมมนุษย์หลายครั้ง แต่ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดคือ เรื่องราวของสิงโตคู่หนึ่ง ที่เข้าโจมตีใส่มนุษย์ระหว่างที่มีการสร้างทางรถไฟและสะพานข้ามแม่น้ำซาโว จากเคนยาไปอูกันดา ระหว่างเดือนมีนาคม – ธันวาคม ค.ศ. 1898
เรื่องราวสัตว์กินคนแห่งซาโว (Tsavo Man-Eaters)
เรื่องนี้เกิดขึ้นในช่วงปี 1898 มันถูกตั้งชื่อเหตุการณ์ว่า “Tsavo Man-Eaters” มันคือ สิงโตซาโว 2 ตัว ซึ่งมีส่วนในการตายของคนงานสร้างทางรถไฟ เคนยา-ยูกันดา
เรื่องเริ่มต้นในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1898 สหราชอาณาจักร เริ่มสร้างทางรถไฟเพื่อข้ามแม่น้ำซาโว ในประเทศเคนยา โดย พันโท จอห์น เฮนรี แพตเทอร์สัน เป็นผู้รับผิดชอบโครงการนี้
ความน่ากลัวเริ่มต้น หลังก่อสร้างมา 9 เดือน
หลังจากเริ่มสร้างทางรถไฟมาได้ 9 เดือน สิงโตซาโวตัวผู้สองตัว ย่องมาที่ค่ายพักแล้วลากคนงานชาวอินเดียออกจากเต็นท์ไปในเวลากลางคืน
หลังจากนั้นคนงานได้พยายามหาทางทำให้สิงโตตกใจกลัว รวมถึงก่อกองไฟ และสร้างรั้วหนามรอบแค้มป์ เพื่อป้องกันสัตว์กินคนแต่กลับไร้ประโยชน์ เพราะสิงโตสามารถคลานผ่านรั้วหนามมาได้ หลังการโจมตีของสิงโตรอบใหม่ คนงานหลายร้อยคนหนีออกจากซาโว จนทำให้การสร้างสะพานต้องหยุดลง
สิงโตตัวแรกวัดได้ยาว 9 ฟุต 8 นิ้ว (3 เมตร) เป็นการวัดจากปลายจมูกจรดหาง ต้องใช้คนแปดคนในการแบกซากกลับแคมป์ คนงาน หลังจากนั้นพวกเขาก็สร้างสะพานสำเร็จในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1899 จำนวนผู้ตกเป็นเหยื่อของสิงโตไม่แน่ชัด “แต่แพตเทอร์สันอ้างว่ามีผู้ที่ตกเป็นเหยื่อถึง 135 คน”
“เรื่องราวนี้ ได้ถูกเล่าต่อๆ มา และได้แต่งเป็นบทประพันธ์แนวผจญภัยโดย แพตเตอร์สัน เป็นผู้แต่งเอง และใช้ชื่อ The Man-Eaters of Tsavo เมื่อปี ค.ศ. 1907 และถูกสร้างเป็นภาพยนตร์ฮอลลีวู้ดใน ปี ค.ศ. 1996 ชื่อ The Ghost and the Darkness (ปัจจุบัน ซากของสิงโตคู่นี้ได้ถูกสตั๊ฟฟ์และเก็บแสดงไว้ที่พิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติ ในชิคาโก)”
.. จบเรื่องราวของสิงโตซาโว ถ้าชอบอย่าลืมแชร์ให้น้าท่านอื่นอ่านกันครับ
