ตั๊กแตนภูเขาร็อกกี คืออะไร?
ถ้าพูดถึงตั๊กแตนภูเขาร็อกกี (Rocky Mountain locust / Melanoplus spretus) เชื่อว่าหลายคนไม่เคยได้ยินชื่อของตั๊กแตนชนิดนี้ จริงๆ มันก็คล้ายกับตั๊กแตนที่บุกบ้านเรานั้นละ เพียงแต่ตั๊กแตนภูเขาร็อกกีจะอยู่ในซีกโลกตะวันตกของสหรัฐอเมริกาและบางส่วนทางตะวันตกของแคนาดา
มันคือฝูงตั๊กแตนที่มีมากที่สุดในประวัติศาสตร์ จนถึงทุกวันนี้ก็ไม่เคยมีฝูงตั๊กแตนที่ไหนรวมตัวได้มากเท่ากับมัน โดยครั้งหนึ่งในปี 1875 มีการพบตั๊กแตนภูเขาร็อกกี รวมตัวกันจำนวนมาก กินพื้นที่ 198,000 ตารางไมล์ ซึ่งเป็นพื้นที่ใหญ่กว่ารัฐแคลิฟอร์เนีย และมีการคำนวนน้ำหนักรวมของพวกมันเอาไว้ที่ 27.5 ล้านตัน ประกอบด้วยตั๊กแตนจำนวน 12.5 ล้านล้านตัว มันคือการรวมตัวของสัตว์ที่มากที่สุดซึ่งบันทึกเอาไว้โดยกินเนสส์บุ๊ก
การสูญพันธุ์ที่รวดเร็วจนไม่น่าเชื่อ
เป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อที่ตั๊กแตนที่ได้ชื่อว่า มีมากที่สุดในตั๊กแตนทุกสายพันธุ์บนโลก จะสูญพันธุ์ไปอย่างสมบรูณ์ภายในเวลาไม่กี่ปี โดยตามบันทึกระบุว่ามีการพบเห็นครั้งสุดท้ายในปี 1902 ทางตอนใต้ของแคนาดา จากนั้นก็ไม่เคยเจอพวกมันอีกแม้แต่ตัวเดียว
และเพราะมันเคยเป็นแมลงที่พบได้ทุกหนทุกแห่ง จึงไม่คาดว่าจะสูญพันธุ์ไปได้ แม้แต่นักวิจัยก็คิดไม่ถึง ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงเกือบจะไม่เคยเก็บตัวอย่างของตั๊กแตนภูเขาร็อกกีเอาไว้ และซากของพวกมันส่วนใหญ่เท่าที่จะหาได้ตอนนี้จะอยู่ในธารน้ำแข็งที่ชื่อว่า กราส’ฮอพเพอะ กลาเซียร์ (Grasshopper Glacier)
ธารน้ำแข็งที่ทำให้ตั๊กแตนภูเขาร็อกกีต้องโดนแช่แข็ง
สำหรับธารน้ำแข็ง กราส’ฮอพเพอะ กลาเซียร์ (Grasshopper Glacier) ตั้งอยู่เหนือระดับน้ำทะเล 3,350 เมตร อยู่ในเขตเทือกเขาแบร์ทูธ ของรัฐมอนแทนา โดยธารน้ำแข็งแห่งนี้ จะเข้าถึงได้ 2 เดือนต่อปี อย่างไรก็ตาม แม้จะเป็นช่วงเวลาที่เหมาะแต่ก็เป็นเรื่องยากที่จะเข้าถึงอยู่ดี และถึงแม้จะไปถึงก็มีโอกาสเพียงน้อยนิดที่จะได้เห็นสมบัติที่ซ่อนอยู่ภายในธารน้ำแข็งแห่งนี้
สมบัติที่ว่าคือ “ตั๊กแตนภูเขาร็อกกี” ที่สูญพันธุ์ไปแล้ว โดยพวกมันนับพันล้านตัวถูกบรรจุอยู่ภายในธารน้ำแข็งเป็นเวลาหลายร้อยหรืออาจหลายพันปี และยังมีจำนวนมากมายมหาศาล
สำหรับตั๊กแตนฝูงนี้ถูกระบุตัวได้เป็นครั้งแรกในปี 1914 โดยเจ้าหน้าที่ของสหรัฐอเมริกา ซากแมลงพวกนี้คือตั๊กแตนที่หายไปตั้งแต่ศตวรรษที่ 19 ซึ่งแม้ตอนนี้ก็จะยังไม่ชัดเจนว่า อะไรเป็นสาเหตุของการล่มสลายของตั๊กแตนฝูงนี้
แต่ก็สันนิษฐานได้ว่าพวกมันอาจอพยพในช่วงเวลาที่ผิด หรืออาจบินผิดทิศ หรืออาจเพราะสภาพอากาศรุนแรงจนเกินไป จนสุดท้ายพวกมันก็ต้องยอมจำนน ขณะที่บินอยู่เหนือยอดเขาที่เย็นยะเยือกของธารน้ำแข็งที่มีหิมะตกหนัก และสุดท้ายธารน้ำแข็งก็เก็บพวกมันเอาไว้
สำหรับขนาดของธารน้ำแข็งแห่งนี้ ในปีที่ค้นพบโครงสร้างน้ำแข็งยาวถึง 8 กิโลเมตร แต่เมื่ออุณหภูมิโลกสูงขึ้น ธารน้ำแข็งแห่งนี้ก็หดตัวลงอย่างรวดเร็ว ปัจจุบันกินพื้นที่เพียง 0.32 กิโลเมตร
แน่นอนว่าก่อนหน้านี้ ธารน้ำแข็งแห่งนี้ต้องมีขนาดใหญ่กว่านี้มาก และเมื่อธารน้ำแข็งละลาย ตัวอย่างที่เก็บรักษาไว้ก็ถูกเปิดเผย และมันสัมผัสกับสภาพอากาศที่ร้อนขึ้น ตัวอย่างตั๊กแตนที่ล้ำค่าเหล่านี้จำนวนมากซึ่งไม่เคยถูกเก็บรวบรวม สุดท้ายพวกมันก็ต้องย่อยสลายไปในที่สุด
