การขาดหลักฐานที่ชัดเจนว่ามันยังมีอยู่ ทำให้ข้อมูลพวกนี้ไม่น่าเชื่อถือ แต่หลายคนยืนยันว่าพวกมันมีจริงๆ และมีคนพบเจอ ซึ่งยังเป็นคำถามที่เป็นปริศนาต่อไป
เมื่อเร็วๆ นี้ ไทลาซีนกลายเป็นข่าวอีกครั้ง หลังจากมีช่างภาพมีสมัครเล่นอ้างว่าถ่ายภาพมันได้ นับเป็นครั้งแรกในรอบ 80 ปี หลังจากไทลาซีนตัวสุดท้ายที่สวนสัตว์โฮบาร์ตในปี 1936 ตายไป
แต่สุดท้ายความตื่นเต้นจากรูปที่พบนั้นจบอย่างรวดเร็วเมื่อภาพถูกส่งไปให้ผู้เชี่ยวชาญที่พิพิธภัณฑ์แทสเมเนีย ที่เปิดเผยว่าแทนที่จะเป็นไทลาซีน แต่มันคือเจ้าพาเดเมล่อน (Pademelon) ซึ่งเป็นจิงโจ้แคระชนิดหนึ่ง
แต่สิ่งที่จุดประกายความสนใจที่ว่าผู้คนยังตามหาไทลาซีนอยู่แม้ว่าหลักฐานต่างๆ จะชี้ชัดให้เห็นว่ามันสูญพันธุ์ไปแล้วก็ตาม .. ดร. Anjali Goswami เป็นนักวิจัยเกี่ยวกับสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม และได้ใช้เวลามากมายในการศึกษาสัตว์ที่มีกระเป๋าหน้าท้อง ทั้งที่ยังมีชีวิตและตายไปแล้ว
“ฉันคิดว่าไทลาซีนนั้นดึงดูดความสนใจจากมนุษย์อย่างมาก เพราะมันเป็นสัตว์ที่คุ้นเคยและมีความแตกต่างในตัวเช่นกัน พวกมันเป็นสัตว์กินเนื้อที่มีกระเป๋าหน้าท้องที่ยังหลงเหลือไม่กี่ชนิดในช่วงเวลานั้น ขณะที่สัตว์กินเนื้อที่มีกระเป๋าหน้าท้องส่วนมากสูญพันธุ์ไปหลายล้านปีแล้ว”
ไทลาซีนมีความน่าสนใจหลายเรื่อง มันเป็นสัตว์ที่มีกระเป๋าหน้าท้อง ที่วิวัฒนาการให้ดูเหมือนสุนัขอย่างน่าแปลกใจ ไทลาซีนและสุนัขบ้านต่างแยกจากกันด้วยวิวัฒนาการมากกว่า 100 ล้านปี และไทลาซีนนั้นเริ่มปรากฏขึ้นเมื่อสองล้านปีก่อน
“พวกมันไม่เหมือนสัตว์ชนิดใดๆ ที่อยู่ในออสเตรเลียปัจจุบันอย่างมาก แต่ก็มีลักษณะคุ้นเคยกับสัตว์ที่เราพบเห็น” Anjali กล่าว การแยกความต่างระหว่างกะโหลกของไทลาซีนและสุนัขป่านั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
และการที่มันยังอยู่รอดจนมีการบันทึกวีดิโอของมันไว้ก็เป็นปัจจัยที่สำคัญ ทำให้คนคิดว่าการสูญพันธุ์ของไทลาซีนนั้นรวดเร็วและโหดร้าย
มีปัจจัยหลายอย่างที่ทำให้ไทลาซีนลดจำนวนลง แต่ประชากรในธรรมชาติกลุ่มสุดท้ายในเกาะแทสเมเนียน ถูกกำจัดในระหว่างปี 1888 ถึง 1909 และรัฐบาลท้องถิ่นของแทสเมเนียนยังจ่ายค่าหัวสำหรับการล่าไทลาซีนอีกด้วย
“ความผิดที่เกิดขึ้นในอดีตสร้างแผลใจให้กับคนในยุคปัจจุบัน ไม่ใช่เพราะมันเพิ่งผ่านมาเท่านั้น แต่เพราะมีการจงใจให้เงินในการล้างเผ่าพันธุ์พวกมันอีกด้วย” Anjali กล่าว
“พวกมันไม่ได้สูญพันธุ์โดยไม่ได้ตั้งใจจากการทำลายป่า แต่มันเป็นเพราะมนุษย์จงใจกำจัดพวกมันอย่างเร็วที่สุด และยังมีการจ่ายค่าหัวสำหรับไทลาซีนที่ถูกฆ่าอีกด้วย ตอนนี้มนุษย์ได้รู้สึกผิดที่จงใจกำจัดพวกมัน และทำให้เริ่มคิดว่าพวกมันอาจจะยังมีหลงเหลืออยู่สักที่ในออสเตรเลีย” ด้วยเหตุผลนี้ฉันคิดว่านี่เป็นเหตุผลที่ทำให้คนยังสนใจเกี่ยวกับไทลาซีนจนทุกวันนี้
