วันนี้ แม้ว่า ‘พอล อเล็กซานเดอร์’ จะอายุ 75 ปี ผู้ที่เป็นอัมพาตตั้งแต่ช่วงคอลงไป “แต่เขาก็ยังมีชีวิตอยู่ และสบายดี” มันเป็นเวลาเกือบเจ็ดทศวรรษ ตามที่ Andrew Court of the New York Post รายงาน ..เขาเป็นหนึ่งในสองคนสุดท้ายที่ใช้ปอดเหล็กซึ่งเป็นอุปกรณ์ที่พบเห็นได้ทั่วไปในหอผู้ป่วยโปลิโอในช่วงการแพร่ระบาดอย่างหนัก
แทนที่จะถูกกักขังโดยเครื่องมือแพทย์ที่ช่วยชีวิตเขา ชายในปอดเหล็กกลับใช้อุปกรณ์ดังกล่าวเพื่อการเติบโต เขาจบการศึกษาด้วยเกียรตินิยมระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย จากนั้นได้รับทุนเรียนต่อที่ Southern Methodist University หลังจากที่เขาถูกโรงเรียนปฏิเสธในครั้งแรก ..เขาเข้าเรียนในโรงเรียนในช่วงสั้นๆ เมื่อเขาสามารถออกจากปอดเหล็กได้
อเล็กซานเดอร์สำเร็จการศึกษาในปี 1984 จากมหาวิทยาลัยเท็กซัสที่โรงเรียนกฎหมายออสติน และเขาได้ทำงานเป็นทนายความจริงๆ “และฉันก็เป็นคนดีเหมือนกัน” เขากล่าวในวิดีโอ
ในปี 2020 อเล็กซานเดอร์เขียนหนังสือเกี่ยวกับประสบการณ์ของเขา “สามนาทีสำหรับสุนัข ชีวิตของฉันในเหล็กปอด (Three Minutes for a Dog : My Life in an Iron Lung)” เขาใช้เวลาห้าปีในการเขียนทุกคำด้วยปากกาที่ติดอยู่กับไม้ที่เขาถืออยู่ในปาก
“ผมต้องการทำให้ได้ในสิ่งที่ผมถูกกำหนดว่าทำไม่ได้ และเพื่อบรรลุความฝันที่ผมฝันไว้” เขากล่าวในวิดีโอ
จนในปี 1979 เจ้าหน้าที่สาธารณสุขประกาศว่าสหรัฐปลอดโรคโปลิโอ หลังจากการรณรงค์ให้วัคซีนแก่ชาวอเมริกันเป็นเวลานานหลังจากนักไวรัสวิทยา Jonas Salk คิดค้นวัคซีนได้ในปี 1953
วันนี้อเล็กซานเดอร์อาจเป็นหนึ่งในสองคนที่ยังคงใช้ปอดเหล็ก ..ตามรายงานของพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์อเมริกันแห่งชาติของสมิธโซเนียน ในปี 1959 มี 1,200 คนในสหรัฐอเมริกาใช้เครื่องช่วยหายใจแบบถังเก็บน้ำ จนในปี 2004 เหลือเพียง 39 คนเท่านั้นที่ใช้เครื่องช่วยหายใจแบบนี้
อเล็กซานเดอร์ยอมรับในบทความของ the Guardian ว่า การปรับตัวให้เข้ากับชีวิตในปอดเหล็กนั้นยากมาก เขาบอกว่าเขารู้สึกว่าถูกคนอื่นปฏิเสธและต้องเรียนรู้วิธีของ “กบ” หายใจโดยใช้กล้ามเนื้อคอเพื่อดันอากาศเข้าไปในปอดเมื่อเขาอยู่นอกเครื่องช่วยหายใจ
“ผมไม่อยากตาย ผมเลยต้องสู้ต่อไป” เขากล่าวในวิดีโอ
วันนี้อเล็กซานเดอร์ยังคงต่อสู้ต่อไป ไม่ใช่แค่เพื่อตัวเขาเองเท่านั้น แต่เพื่อให้คนอื่นรู้ว่าพวกเขาไม่ถูกจำกัดด้วยสถานการณ์ของพวกเขา ..เขาประกาศในวิดีโอ
“เรื่องราวของฉันเป็นตัวอย่างที่ว่า ทำไมอดีตของคุณหรือแม้แต่ความทุพพลภาพของคุณ จึงไม่จำเป็นต้องเป็นตัวกำหนดอนาคตของคุณ” เขากล่าวเสริมอีกว่า “ไม่ว่าคุณจะมาจากไหน หรือว่าอดีตเป็นอย่างไร หรือความท้าทายที่คุณอาจเผชิญอยู่ คุณแค่ต้องตั้งใจและทำงานให้หนัก”
